Kategoria
Każdy rodzic marzy o tym, by jego pociecha była nie tylko dobrze wykształcona i zaradna, ale również oszczędna i rozsądna w sferze finansów. Nie jest jednak łatwo zrealizować taki scenariusz bez dużego zaangażowania i wysiłku edukacyjnego. Jak edukować finansowo malucha? O czym pamiętać wychowując oszczędne dziecko, a czego unikać?
Troskliwa mama szczelnie zawiązująca szalik pod główką swojego malucha, wciskająca na jego uszy grubą czapę mimo względnie dobrej pogody. To chyba klasyk polskich przedszkoli, prawda? Nie bez ironii można zażartować, że do „problemów”, których polskie mamy boją się najbardziej, należą… wiatr, deszcz i niska temperatura. To zupełnie inaczej niż w Skandynawii!
Jak wychowywać i uczyć dziecko, by nie stłumić w nim naturalnej kreatywności i fantazji? O tym, że fantazja jest ważna, śpiewały niegdyś Fasolki. Mam jednak wrażenie, że ta trudna do zdefiniowania i zmierzenia wartość bywa na drodze edukacji raczej niedoceniana. Chcę, by Kaja mogła rozwijać swoją kreatywność do woli, bez ograniczeń. Dlatego zdecydowałam się zapisać ją do przedszkola z elementami pedagogiki waldorfskiej. O takim przedszkolu pierwszy raz usłyszałam będąc na studiach i do teraz pozostaję wierna jego idei.
Kaja uczy się pływać. Pierwszy raz na basen wybrałyśmy się, kiedy miała 4 miesiące. Bardzo płakała – głównie przez panujący tam hałas, na zajęcia zgłosiło się wiele chętnych. Nie zniechęciliśmy się jednak, tylko postanowiliśmy zmienić formułę nauki.
Chyba nikt nie ma wątpliwości, że ruch dla dzieci jest ważny. My niemal od początku staramy się dbać o rozwój fizyczny Kai, zapewniając jej różnorodne ruchowe atrakcje. W ten sposób trafił do nas jeździk (i hulajnoga w jednym) Scootandride Highwaykick. Kaja bawi się na nim codziennie.
Wbrew pytaniu postawionemu w tytule tego wpisu, myślę, że nie istnieje jedyna słuszna różnica wieku między dziećmi. Każde rozwiązanie ma zarówno swoje plusy, jak i minusy, a decyzja o kolejnej ciąży powinna być podejmowana zupełnie indywidualnie. Nie ma odgórnego wzoru. Istnieje natomiast kilka wskazówek z punktu widzenia rozwoju emocjonalnego dziecka. Jakich?
W okolicach pierwszych urodzin w zachowaniu dzieci pojawia się jakby coś nowego. U nas wydarzyło się to, gdy Kaja skończyła 15 miesięcy. Nagle stała się nami, rodzicami, znacznie bardziej zaabsorbowana. Obserwowaliśmy tę zmianę z ciekawością, czasem też ze zmęczeniem. Pewnie wielu rodziców tak ma. Warto się wtedy zastanowić: czy ten głód wzmożonej uwagi to powód do naszego zmartwienia?
W pewnym momencie można wręcz odnieść wrażenie, jakby nasza pociecha stała się szczególnie do nas „przylepiona”. Jakby nie potrafiła sama egzystować. Gdy odchodzę – płacze, marudzi, boi się. To czasem budzi frustrację. Trudno zająć się czymkolwiek innym, nawet prozaicznymi czynnościami, gdy maluch wymaga nieustannej uwagi, jakby ją „wymuszał”. Wyjątkowo łapczywie pragnie spędzać z nami każdą chwilę, dzielić się wszystkim, co się wokół niego dzieje. Mówi się czasem, że to nowy etap w życiu dziecka zwany okresem „Mama-Mama”. Wraz z nim u niejednej mamy, zupełnie naturalnie, mogą pojawić się wątpliwości. Czy nasze dziecko nie jest przypadkiem mniej samodzielne od innych dzieci? Zbyt „przylepne”? Płaczliwie? Może za bardzo je rozpuściłyśmy? Nic z tych rzeczy.
To jedna z przyjemniejszych rzeczy w byciu mamą. Gdy patrzysz na swoje dziecko i w jakimś stopniu dostrzegasz w nim siebie. W jego temperamencie, w jego wyglądzie. To taki niezwykły moment, w którym dociera do twojej świadomości fakt, że ta mała, może trochę niepokorna, bystra kruszyna – to realna część ciebie. Nosicie siebie w sobie już na zawsze.
Poczucie własnej wartości, ważna rzecz. Zaniżone – skutecznie utrudnia życie w społeczeństwie, zarówno w dzieciństwie, jak i w dorosłości. Jest przyczyną frustracji, nieustannego poczucia winy lub krzywdy. To w pierwszej kolejności pewność siebie, świadomość własnych atutów i wiara we własne możliwości sprawiają, że jesteśmy szczęśliwi i spełnieni. Niepokojąco brzmią więc doniesienia Światowej Organizacji Zdrowia. Według przeprowadzonych przez WHO badań nad pewnością siebie polskie dziewczynki zajęły ostatnie miejsce wśród nastolatek z 42 krajów. Polskie dziewczynki zupełnie w siebie nie wierzą.
Kwestia leworęczności jeszcze do niedawna była naukową zagadką. Uważana za dziecięcy kaprys lub zaburzenie, które trzeba wyleczyć, dostarczała rodzicom leworęcznych dzieci wielu zmartwień i dylematów. Dziś już wiemy, że „leczenie” tej specyficznej „sprawności” jest zupełnie nieuzasadnione. Leworęczność to bowiem sprawka genów, na które nie mamy wpływu.
